پایان همان آغاز است
به خودش می گوید: سلام. صبح بخیر! می خواهی زندگی جدیدت را شروع کنی؟
موهایش را شانه می زند و گوشواره هایش را می اندازد.لب هایش را کمی سرخ می کند و پشت گوش هایش عطر می زند.نه عاشق مردیست و نه مردی در بند عشق اوست، این همه را فقط به خاطر زندگی جدیدی که قرار است شروع شود، می کند.
پای گلدان ها که پشت پنجره ردیف شده اند آب خنک می ریزد. آسمان را از پشت شیشه ورانداز می کند: انگار باران خواهد بارید.هوای گرفته گاهی دل را عجیب باز می کند.
تنهایی در زندگی حالا صورت تازه ای یافته. می رود که هویت خاصی پیدا کند این تنهایی که از جنس بی چاره و ناگزیر بودن نیست. کم کم از تلخی هم عاری می شود و خیلی زود، یکی از همین روزها که این زندگی جدید پا بگیرد ـ این تنهایی، از حسرت و آروز هم خالی خواهد شد. با خودش می گوید: این تنهایی مرا به تالار ساکتی می خواند که من را از خودم بیرون بکشم و پرواز دهم.
چای دم می کند.دم کردن چای را از نوشیدن آن بیشتر دوست دارد. می نشیند در آشپزخانه گرم و قدیمی و به بخار آب که از لوله قوری به فضا پاشیده می شود زل می زند. روی میز همه چیز چیده، شاید نه همه چیز. تنها به قدر کفایت: نان، پنیر، خیار.
در همین احوال که چای در قوری چینی آرام آرام دم می کشد و حضور صبح روی میز صبحانه جا می افتد، او به جایی که نمی بیند چشم می دوزد و حجم پُری از سوالات هجوم می آورند:" امروز چه خواهد شد؟ زندگی جدیدت را آغاز می کنی؟ آن زندگی که هر روز باید جدیدش کنی؟ آن پیمان را با خودت می بندی که به این سکوت وفادار بمانی تا اتفاق بیفتد؟ عادت هایت و تکرارهایت را کنار می گذاری تا هوای تازه بیاید و چیزها را ذره ذره از نو بسازد؟
...
چای آماده ست. حضور کامل صبح رو صندلی های لهستانی و عطر خیار که با طرح خیال در می آمیزد. باران هم کم کم شروع به باریدن کرده.
روز آغاز می شود و چیزهایی به پایان می رسند.